Blogger Template by Blogcrowds.


Στρατής Μυριβήλης
  Σαν απόμεινε μόνος και ξεμάκρυνε ο θόρυβος και τα γέλια της συντροφιάς, ένιωσε με ευχαρίστηση τη σιωπή της νυχτωμένης Αθήνας να τον τυλίγει με την ησυχία της. Από τα φοιτητικά του χρόνια του άρεσε να περπατά τις μικρές ώρες μέσα στα έρημα σοκάκια, ν’ ακούει τα βήματά του ένα – ένα. Έβλεπε δεξά – ζερβά σε παράταξη τα σπίτια να σωπαίνουν τυλιγμένα στον ίσκιο τους, τα ένιωθε στέρεα και στοργικά πάνω από τον ύπνο των απροστάτευτων ανθρώπων. Σαν σωπάσουν και ακινητήσουν οι άνθρωποι, τότε είναι που ξυπνάνε τα σπίτια, ξαναβρίσκουν όλη τη συγκινητική τους υπόσταση και ζουν την προσωπικότητά τους μέσα στη νύχτα και τη σιωπή.
  Από πάνω του οι αστερισμοί βλεφάριζαν γυαλιστεροί, ψυχροί μέσα στο ξάστερο στερέωμα.
  Από παιδί την αγαπούσε τη νύχτα. Το κλίμα της ψυχής του ήτανε στην πνευματικότητα, την ησυχία και την περισυλλογή της. Η μέρα σέρνει μέσα στον ασυνάρτητο θόρυβό της όλες τις υψωμένες φωνές της δημοκοπίας, το αλαλητό της μάχης για το κέρδος. Εκφράζεται με τα μεγάφωνα της δημοσιογραφίας, που είναι η «λαϊκή αγορά» της Ιδέας και του Στοχασμού. Το ίδιο θορυβούν μέσα στο αδιάντροπο φως της τα χρώματα και οι γραμμές. Ο παραλογισμός και το απρόσωπο κοπάδι τη γεμίζει με το θρίαμβο του αριθμού.
  Όμως η νύχτα ξαναδίνει το άτομο στον εαυτό του, τον άγιο και πολύτιμον εαυτό του, που τον είχε χαμένο μέσα στο σπρώξιμο της αγοράς. Μόνο τη νύχτα μπορεί να βρεθεί κανείς καταπρόσωπο με τον έναστρον ουρανό του Θεού, να τόνε δει κατάματα, ν’ ανεσάνει τη δροσερή και αγνήν αναπνοή του Απείρου.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση Αρχική σελίδα